Kazantzakis, París 1955 - Entrevista

Για την Ελλάδα,
απόσπασμα από μια ραδιοφωνική συνέντευξη που έδωσε ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης στο Παρίσι, στο Γάλλο δημοσιογράφο, Pierre Sipriot, στις 6 Μαΐου, 1955!

«Όσο πιο μακρυά είμαστε από την πατρίδα μας, τόσο περισσότερο τη σκεφτόμαστε και τόσο περισσότερο, την αγαπάμε.
Όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα βλέπω τις μικρότητες, τις ίντριγκες, τις ανοησίες, τις ανεπάρκειες των αρχηγών, τη μιζέρια του λαού.
Όμως από μακρυά δεν βλέπουμε τόσο ευδιάκριτα την ασκήμια και έχουμε περισσότερη ελευθερία να πλάσουμε μια εικόνα της πατρίδας αντάξια ενός ολοκληρωτικού έρωτα.
Να γιατί δουλεύω καλύτερα και αγαπώ καλύτερα την Ελλάδα όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό.
Μακρυά της καταφέρνω να συλλάβω καλύτερα την ουσία της και την αποστολή της στον κόσμο, και συνακόλουθα τη δική μου ταπεινή αποστολή.
Κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει στους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό. Γίνονται καλύτεροι.
Έχουν την περηφάνια της φυλής τους, νιώθουν ότι όντας Έλληνες έχουν την ευθύνη να είναι αντάξιοι των προγόνων τους.
H πεποίθησή τους, ότι κατάγονται από τον Πλάτωνα και τον Περικλή, μπορεί ίσως να είναι μια ουτοπία, μια αυθυποβολή χιλιετιών, όμως αυτή η αυθυποβολή, γενόμενη πίστη, ασκεί μια γόνιμη επίδραση στη νεοελληνική ψυχή.
Χάρη σ’ αυτή την ουτοπία επέζησαν οι Έλληνες. Μετά από τόσους αιώνες εισβολών, σφαγών, λιμών, θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί.
Όμως η ουτοπία, που έγινε πίστη, δεν τους αφήνει να πεθάνουν.
H Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα».


En cuanto a Grecia,
extracto de una entrevista de radio con el gran Nikos Kazantzakis en París por el periodista francés, Pierre Sipriot, el 6 de mayo de 1955:

«Cuanto más nos encontramos lejos de nuestra casa, tanto más la pensamos y tanto más la apreciamos.
Cuando estoy en Grecia veo la pequeñez, la intriga, el absurdo, las insuficiencias de las cabezas, la miseria del pueblo.
Pero de lejos no vemos tan claramente la fealdad y tenemos mayor libertad de crearnos
una imagen de la patria digna de un amor totalitario.
Es por eso que trabajo mejor y amo más a Grecia, cuando estoy en el extranjero.
Largo el coaxial para capturar mejor la esencia y la misión en el mundo, y por lo tanto mi humilde misión.
Algo especial sucede a los griegos que viven en el extranjero. Son mejores.
Están orgullosos de su raza, sienten que son griegos y tienen la responsabilidad de ser dignos de sus antepasados.
Su creencia de que provienen de Platón y Pericles, tal vez pueda ser una utopía, un efecto placebo de milenios, pero este efecto placebo, se ha suministrado con fe ejerciendo un efecto estimulante en el alma moderna.
Gracias a esta utopía sobrevivieron los griegos. Después de siglos de invasiones, masacres, hambrunas, deberían de haber desaparecido.
Pero la utopía que era la fe, no los deja morir.
Grecia aún sobrevive, sobrevive a pensar a través de sucesivos milagros».